We waren bijna vergeten hoe mooi Nederland kan zijn onder een dik pak sneeuw. Maar ook voor hoeveel overlast het kan zorgen! Met name het verkeer ondervindt er veel problemen van.
Dat was vroeger niet anders. Alleen bleef "het verkeer" vaak beperkt tot een enkele automobilist, wat fietsers en vooral veel voetgangers. Zeker in een afgelegen plaats als Landhorst. Deze Peelkolonie had geen eigen schooltje. Kinderen moesten vaak kilometers ver lopen om bij hun school in Wanroij, Venhorst of Wilbertoord te komen.
De meesten vertrokken om zeven uur 's ochtends van huis, met de stallantaarns in de hand om een beetje zicht te krijgen op de slechte en donkere wegen. Na soms wel twee uur op klompen door de sneeuw te hebben gelopen, mochten zij op school hun natte goed te drogen hangen en zelf bij de kachel blijven staan om weer warm te worden. Wie in Wanroij naar school ging, mocht tussen de middag bij de zusters overblijven, in Venhorst konden ze bij de bakker terecht.
Aan het eind van de dag werd de terugreis weer aanvaard. Soms kregen kinderen onderweg spontaan warme chocolademelk van een behulpzame boerin. In de donkere namiddag liepen ouders hun kinderen al een eindje tegemoet, om er zo zeker van te zijn dat zij weer veilig thuiskwamen. In 1948 kreeg Landhorst een eigen school en kwam aan deze misere vooralsnog een einde.
Foto: Sneeuwballen gooien in 1958 bij tandarts P. v.d. Heijde aan de Loonsebaan in Vught.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten