Schijndel bedankt!

De slagerij van Bertje van Rooij, die de Belgische familie Warnant onderdak heeft geboden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het pand bestaat nog steeds, zelfs met nostalgische inrichting.

Op 11 november 1918 werd de wapenstilstand getekend tussen de geallieerden (Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Rusland) en de centralen (Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Italië). Het einde van de Eerste Wereldoorlog was daar. Begin december begonnen gevluchte Belgen weer huiswaarts te keren. Hier een hartverwarmende blijk van dankbaarheid jegens de bevolking en het gemeentebestuur van Schijndel. 

De Belg Arthur Warnant bedankt de Schijndelse inwoners voor hun gastvrijheid

Arthur Warnant sprak functioneel en op persoonlijke titel in zijn brief van 1 december 1918 aan burgemeester Manders van Schijndel zijn dankbaarheid uit over de broederlijke gastvrijheid die de Belgische vluchtelingen tijdens hun verblijf in Schijndel hadden genoten. 

Aan spek geen gebrek
Deze blijk van waardering op persoonlijke titel is mogelijk ook te danken aan het feit dat - ondanks rantsoenering in die tijd - aan spek waarschijnlijk geen gebrek was voor Arthur Warnant (52), zijn vrouw Laure Minne (45) en hun kinderen Gabriëlle (14), Nicolaas (13), Suzanne (12), Ivonne (8) en Albert (5). Volgens een opgave in het Schijndelse archief genoten zij sedert 1915 namelijk onderdak bij het gezin van E. van Rooij op het adres Dorp G58.

Arthur Warnant en zijn gezin konden terecht bij slager Van Rooij

'Bertje van Rooij'

Volgens het bevolkingsregister is dit slager Eimbertus van Rooij, alias 'Bertje' van Rooij, de bekende telg uit de slagersfamilie Van Rooij. In april 1914 had hij van de gemeente vergunning gekregen een vleesfabriek voor het slachten van varkens en het verwerken van vlees op te richten. Maar mogelijk bestond de slagerij al eerder.

'Bertje' van Rooij en zijn vrouw Maria Merks hadden drie zoons en drie dochters, geboren in de periode 1894-1902. Een druk gezin waarin de beide oma's ook ingewoond hebben. Een paar monden meer of minder, daar zullen ze in het gezin van slager Van Rooij niet van opgekeken hebben. Bovendien, Arthur en Bertje zullen gespreksstof genoeg hebben gehad. Arthur was namelijk van beroep paardenkoopman en wie weet kwam dat nog wel goed van pas in de slagerij...

Afbeelding van de slagerij...Wie weet wanneer deze foto is genomen?

Hierboven een afbeelding van de slagerij, waar Arthur Warnant en zijn gezin onderdak vonden. Wie weet wanneer deze  foto gedateerd is? We zien links naast de slagerij 'W. van Rooij' hotel Amicitia in de steigers. Is dit na de Tweede Wereldoorlog toen het door oorlogsschade zwaar beschadigde pand werd opgeknapt? Slaat de 'W' van 'Slagerij W. van Rooij' wellicht op zoon Waltherus A.J. van Rooij, die de slagerij in 1937 uitbreidde? Kortom, veel vragen! Weet u het antwoord?

In pension bij Regina Coeli
Niet het hele gezin Warnant ging meteen huiswaarts naar Gembloux in België. De kinderen waren ouder geworden en misschien was het verblijf in Nederland toch niet zo slecht bevallen. De ouders besloten de oudste dochters Suzanne (14) en Yvonne (9) op pensionaat Regina Coeli in Vught te plaatsen. Toch last van heimwee? De meisjes werden in 1919 alweer uitgeschreven...

Meisjespensionaat Regina Coeli te Vught

Hoe idyllisch het er ook uit ziet, Suzanne en Yvonne Warnant werden in 1919 alweer uitgeschreven...

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Dr. Louis Pirenne: kind van een Belgische vluchteling
- Gevluchte scheutisten in Esch

Rode vlekken en afgebeten nagels

Vandaag beginnen bijna 105.000 vmbo-leerlingen, 59.000 havo-scholieren en 41.000 vwo’ers aan hun examens. Op het programma staat: Kunst en Management & Organisatie (Havo), en Nederlands (Vwo). De vmbo'ers hebben vandaag nog een dagje rust. Gelukkig is de examenstress na 31 mei voor de meesten weer voorbij. Oké, het is even flink blokken geblazen tot diep in de nacht, maar in de meeste gevallen krijg je daar wel iets voor terug! Namelijk het gewenste papiertje om je middelbare school vaarwel te zeggen en de vleugels uit te slaan.

Dat is precies wat bovenstaande foto weergeeft. Hij is gemaakt op 10 juli 1952 in de tuinen van het meisjesinternaat Regina Coeli in Vught. Aan het begin van de twintigste eeuw mochten religieuzen in Frankrijk niet betrokken  zijn bij het verzorgen van onderwijs. Maar daar namen de Franse Zusters Kanunnikessen uit Lotharingen geen genoegen mee, dus zochten ze elders een onderdak. In 1903 kochten ze een prachtige landgoed om hun kloostergemeenschap en meisjesinternaat te vestigen en door te gaan waar ze goed in waren: het talenonderwijs. In 1963 besloten zij onder de bezielende leiding van zuster Maria Luykx tot het oprichten van een talenpracticum. Hierbij lag toen (maar ook nu nog steeds) het accent op intensieve en individuele begeleiding van “native speaker” docenten aan cursisten en het leveren van taalcursussen op maat.

Heb je prettige (of natuurlijk minder fijne) herinneringen aan je eindexamen, heb je toevallig op het meisjesinternaat op het Landgoed Regina Coeli gezeten en bewaar je hier speciale herinneringen aan? Of herken je misschien één van de meisjes op deze foto? Laat het ons weten en laat hier een krabbeltje achter!

Foto: Examens heb je in alle soorten en maten. Dat handmelken een vak is, ervoer de Harense boerenjeugd aan den lijve. Hier bereiden de jongens en meisjes zich voor op het examen Handmelken, Haaren, 1950.

Hoogpotige elegantie?

Een stijlvolle auto, een chique gekleed echtpaar en twee mooie windhonden. Wát een plaatje! Het is 26 juli 1948 en het echtpaar Brunlechner arriveert hier op landgoed Regina Coeli in Vught. Naar het schijnt had mevrouw Brunlechner in deze gemeente een veelbezochte dansschool.

Wat er voor hen die dag op het programma staat, weten we niet. We zien hier wel dat ze er geen enkele moeite mee hebben om even in stijl te poseren voor de camera! Zelfs hun twee hoogpotige Saluki’s (een bijzonder windhondenras) lijken te begrijpen wat er van hen verwacht wordt en laten hun sierlijke en melancholische uitstraling extra uitkomen. Oortjes in de wind, blik naar voren en de foto kan genomen worden. IJdelheid is deze honden niet vreemd.

Overigens lijkt het er op dat de familie Brunlechner dól was op dit hondenras, want wie goed kijkt ziet dat er op de radiateur van hun vooroorlogse auto geen ster of jaguar prijkt, maar … een windhondje!

Wil je meer weten over Vught en Cromvoirt? Kijk dan eens in onze online geschiedenisboekjes van Vught, of neem een kijkje in de prachtige fotocollectie van Vught in de jaren ’30 – ’50.

Foto: Familie Brunlechner arriveert op landgoed Regina Coeli op 26 juli 1948 in Vught.