Zwerver afgeslacht in schuur in Vianen

De inschrijving van de gewelddadige Poolse zwerfster in het Vluchtoord Uden

Midden in de nacht maakt Berendina Mackowiak (45) die andere zwerver, Dirk van Dijk (50), wakker. 'Nu is het tijd', zegt ze. Van Dijk, die net als de Poolse vrouw onderdak heeft gevonden in een schuurtje tussen  Cuijk en Vianen, wrijft zich de slaap uit de ogen. Hij neemt de ijzeren staak en slaat de derde slaper in de hut hard op diens hoofd. Dat is Berend Tap, een 72-jarige dakloze die handelt in van alles en nog wat.

'Laat mij het maar doen,' zegt de Poolse geïrriteerd, als blijkt dat Tap weliswaar zwaargewond is, maar nog lang niet dood. Ze pakt de staak en slaat nog eens en nog eens.

Het lijk dat op maandagmorgen 30 juni 1930 in een moddersloot in Vianen wordt gevonden, is vreselijk toegetakeld. Wonden aan hoofd en armen. Er blijkt zelfs chloorkalk en peper over het lijk gegooid te zijn, om speurhonden op een dwaalspoor te brengen. Niet veel later worden twee verdachten, de zwervers Van Dijk en Mackowiak, aangehouden.

Tijdens de rechtszitting in Den Bosch, op 15 juni 1931, bekent Van Dijk dat hij Berend Tap, na het toedienen van slagen, samen met de vrouw in een sloot heeft gekieperd. Toen hoorden ze Tap nog kermen: 'Nou gooit ze ook nog kalk over me heen.'
Daar had Mackowiak wel raad mee geweten. Met een hooivork had ze net zolang gestoken totdat Tap geen kik meer gaf. 'Uit erbarmen,' zegt ze tijdens de zitting. Van Dijk had volgens haar de moord gepleegd, zíj had de zwerver alleen maar uit zijn lijden verlost.

De buit, enkele horloges en klein spul, hadden ze verdeeld. Mackowiak, tijdens de Eerste Wereldoorlog als vluchtelinge uit België in een kamp in Uden terechtgekomen, was eerder verdacht van de moord op een man. Dat kon toen niet bewezen worden.

Van Dijk verklaart dat het hem niet om de buit te doen was geweest. Hij had niet eens willen doden. Hij had Tap alleen maar geslagen omdat hij jaloers was. Tap had een relatie met de Poolse vrouw, terwijl hij verliefd op haar was geworden. De Poolse had volgens hem de dodelijke slagen uitgedeeld. Het deed er niet toe, vond de rechter en hij veroordeelde beiden tot acht jaar cel.

Tap was getrouwd, maar leefde al jaren gescheiden van zijn vrouw. Dat was een beruchte oplichter: Femia Haverhoek. Toen haar man voor de rechter stond, zat ze zelfs wegens kwakzalverij in de gevangenis. Haverhoek gaf zich later uit als 'psychometriste': ze kon aan een portret gebeurtenissen uit het verleden aflezen.

Dit verhaal is geschreven door journalist/schrijver Geurt Franzen (www.geurtfranzen.com) en verscheen eerder in dagblad De Gelderlander (www.dg.nl/maasland).

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Criminaliteit in Gestel
- Goede mannen, steekt uw sweert in uw schede

De beste verhalen via e-mail ontvangen?

De lotgevallen van een 'hulpeloos mensch'

Slot van de lange klachtbrief van Swinkels. Onthou vooral zijn handschrift...

Ook deze week nemen we in het kader van de  openbaarheidsmaand weer een kijkje in één van onze kerkelijke archieven. Dit keer duiken we in het tragische verhaal van Martinus Swinkels, die keer op keer de Udense pastoor Spierings, bisschop Van de Ven en zelfs de aartsbisschop van Utrecht smeekte om te mogen trouwen. Wanneer we verder graven in onze archieven, vinden we de opmerkelijke reden van deze pertinente weigeringen...

Martinus Swinkels was geboren in 1874 te Uden als zoon van een ongetrouwde moeder. Op een gegeven moment vond hij werk bij een meubelmaker in Duitsland. Zijn 'zuur gespaarde penningen' wilde hij spenderen aan een mooie bruiloft. Maar helaas, de geestelijken stribbelden tegen...

Van Herodus naar Pilatus...
Het archief van de parochie Sint Petrus te Uden bevat een ellenlange klachtenbrief van Martinus Swinkels, gericht aan de 'aardsbisschop' van Utrecht. In een uiterste poging om tóch dispensatie te krijgen voor zijn huwelijk legt hij op 8 juni 1900 zijn 'treurigen toestand' aan de hooggeplaatste geestelijke bloot.

Vervreemd en uitgeworpen...Martinus twijfelt aan de Kerk!

De Udense pastoor Spierings had geweigerd om een verzoek voor dispensatie door te sturen naar bisschop Van de Ven in Den Bosch. Hij bemoeide zich niet met die zaak; dit waren 'zijne eigene woorden,' aldus een geagiteerde Martinus.

De gehele brief bestaat uit een klaagzang over de handelswijze van Spierings en Van de Ven, die hem verschillende reizen vanuit Duitsland lieten maken, allemaal zonder resultaat. Uiteindelijk bleef Martinus geruïneerd achter, als een 'hulpeloos mensch' en met een 'ledige beurs.'  Hij had er schoon genoeg van om telkens van 'Herodus naar Pilatus' te worden gestuurd en begon zelfs te twijfelen aan de leerstellingen van de Rooms-Katholieke kerk!

Schande
Na de zoveelste reis naar Nederland bleek dat er geen dispensatie kon worden verleend omdat hij in Duitsland woonde. Inmiddels had hij zijn aanstaande bruid bij zich in huis genomen, omdat zij niet langer kon wonen in haar 'onhoubare stal.' Je kunt het je voorstellen hoe heel Uden schande sprak van deze situatie. Teleurgesteld wendde Martinus zich 'fluks' tot de pastoor van Sterkrade en diens antwoord was verrassend. Lees maar mee:

De Duitse pastoor ziet geen enkel probleem!

Deze Duitse pastoor meende dus dat Swinkels zonder bezwaar in 'Holland' zou kunnen trouwen en dat er helemaal geen dispensatie verleend hoefde te worden! Het probleem was dat men het stel gewoon niet wílde trouwen, aldus de pastoor. Wat waren dan de achterliggende redenen voor Spierings en Van de Ven, die halsstarrig weigerden dit huwelijk te voltrekken?

Harmonicaspeler
Hiervoor moeten we even terug naar de prille jeugd van Martinus Swinkels. Op 15-jarige leeftijd komt hij als een onschuldig ogende harmonicaspeler al voor het eerst in aanraking met justitie. Wegens bedelarij tussen Sambeek en Boxmeer werd hij acht dagen in hechtenis genomen.

Aanklacht tegen de bedelende Martinus, 1890

In bovenstaande aanklacht staat precies beschreven hoe de pientere Swinkels dit aanpakte. Hij stak één van zijn armen in de jas 'ten einde de liefdadigheid der voorbijgangers op te wekken, willende doen voorkomen alsof hij die arm miste.'

Twaalfvoudige dief
Was dit dan voldoende grond om hem de kerkelijke zegen over zijn huwelijk te ontzeggen? Misschien konden de bisschoppen dit akkefietje nog wel door de vingers zien, maar een jaar later werd Martinus opnieuw in de kraag gevat. Ditmaal voor een ernstiger vergrijp, namelijk een twaalfvoudige diefstal!

De 16-jarige harmonicaspeler belandt in 1891 wéér in de gevangenis

Deze keer kwam Swinkels voorlopig de gevangenis van Breda niet uit. Hij kreeg maar liefst een jaar gevangenisstraf opgelegd. Zekerheid hebben we natuurlijk niet, maar het is heel goed mogelijk dat Spierings en Van de Ven vanwege zijn misdadige verleden geen dispensatie voor zijn kerkelijk huwelijk wilden verlenen.

Beschrijving van Martinus Swinkels in het gevangenisregister. Vergelijk zijn handtekening met de eerste foto...

Toch lijkt het erop dat Martinus zijn leven heeft verbeterd. Na 1891 duikt zijn naam niet meer op in de gevangenisregisters en op 28 juli 1900 stapte hij uiteindelijk in het huwelijksbootje met zijn geliefde Johanna Maria van Boxtel. Of het kerkelijk huwelijk ook daadwerkelijk heeft plaatsgevonden, blijft vooralsnog een mysterie...


Geschreven door:
Lisette Kuijper  

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Kijkje in kerkelijke archieven
- Elk huisje heeft zijn kruisje

De beste verhalen via e-mail ontvangen?
 
 

Lang haar: ook voor mannen!

Alle geslaagde modinettes werden getrakteerd op een 'mieters plaatje'

Deze pas geslaagde Udense modinettes kregen niet alleen een bosje bloemen bij hun diploma, maar zij werden ook getrakteerd op een 'mieters plaatje' dat ze zelf uit mochten kiezen. Uiteraard ontbreken de Beatles niet op dit verlanglijstje uit 1969. Toch was niet iedereen in die tijd gecharmeerd van deze legendarische band en hun 'flink lange kapsels'...

Mieters plaatje
Vele Udense meisjes hebben zich in de vorige eeuw toegelegd op het ontwerpen en naaien van korsetten; een 'echt vrouwelijk beroep,' lezen we in de Udensche Courant van 1969. Na afloop van de cursus ontvingen de meiden een zogenaamd VOC (Vakopleiding voor de Confectie-Industrie) diploma én een plaat van hun lievelingsband. Betty de Wilt en Ria van Ras behoorden tot de gelukkigen.

Echte Beatles-lovers, deze Udense modinettes

De Beatles hadden tegen die tijd al een uitgebreid repertoire opgebouwd en ook in Uden bevond zich een behoorlijke schare fans. Betty en Ria kozen allebei voor het nummer 'Ballad of John and Yoko' van de langharige popidolen. Gek genoeg hebben de twee meiden zelf juist een heel kort koppie!

Besmettelijke ziekte
Een paar jaar eerder verscheen een artikel in de Udensche Courant over de almaar groeiende lokken van vooral Engelse jongeren. Als een 'besmettelijke ziekte' greep deze nieuwe haardracht om zich heen. Sommigen verloren hun baan dankzij hun nieuwe kapsel en anderen werden zelfs door de politie met een mes onder handen genomen en gekortwiekt!

Deze jongens hebben al 'flink lange kapsels gefokt'

Uiteindelijk is deze haardracht in de jaren zeventig ook in Nederland populair geworden, zo weten we nu. Maar in 1966 oogstten deze kapsels nog diepe verontwaardiging in onze kranten. Het begon allemaal in Hamburg, toen de Beatles geen tijd meer hadden om naar de kapper te gaan. Met hun gebrekkige Duits durfden ze daar geen kapsalon te bezoeken en voilà, het moderne kapsel was geboren. 

Gevaarlijk, die lange kuif!
Volgens de auteur van dit artikel zaten er veel schaduwkanten aan lange kapsels. Zo zou het bij winderig weer en in het verkeer zelfs gevaarlijk kunnen zijn. Bovendien vergde de verzorging van de lange lokken alleen maar veel tijd en geld.

Gevaarlijk, maar toch ook verleidelijk, zo'n lange kuif!

Toch kleefde er ook één voordeel aan de nieuwe haardracht. Meisjes schenen jongens met lang haar namelijk vaak te prefereren boven de 'gewone knapen'! Bovendien, de musea hangen vol met portretten van stoere mannen mét lang haar! Misschien moeten de heren onder ons tóch iets minder vaak de kapper bezoeken....

Welke heren durven het te proberen?

Geschreven door:
Lisette Kuijper  

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Udense band vanuit de schoolbanken
- Bijzondere bustes

De beste verhalen via e-mail ontvangen?
 

Helemaal 'herfst-proof'

Regenkapjes kunnen dus ook modieus zijn, althans in 1957...

Vele scholieren peinzen er tegenwoordig niet over om zich goed te beschermen tegen het gure herfstweer. Met dunne jasjes stappen ze op de fiets, terwijl de regenpakken ongebruikt in de kast blijven liggen. Wat dat betreft kunnen we nog heel veel van oude kranten leren; van modieuze regenkapjes tot prima fietsmantels!

Groot alarm!
Nonchalante rommelknotjes waren er vroeger niet bij; met name de vrouwen besteedden de uiterste zorg aan hun kapsel. Een modieus plastic regenkapje was dus eigenlijk een must om de keurige lokken in bedwang te houden.

Paniek, een regenkapje verloren!

In 1955 was een Boxmeerse dame waarschijnlijk in lichte paniek toen zij merkte dat ze haar zwarte regenkapje was kwijtgeraakt. Meteen stuurde ze bovenstaande tekst naar het Boxmeers Weekblad in de hoop dat iemand de kostbare accessoire terug zou komen brengen...

Prima prima!
Met een klein kapje ben je er natuurlijk nog niet. Want zeg nou zelf, wat is er vervelender dan plakkende broeken en doorweekte shirts?

Dé oplossing voor herfststormen in 1917

De oplossing is simpel, zo lezen we in het Boxmeers Weekblad van 1917. 'Prima prima waterdichte fietsmantels' houden je helemaal droog! Mocht je voor een meer classy stijl gaan, dan kon je terecht bij de Vroom&Dreesmann, waar in 1927 verschillende elegante damesmantels te koop werden aangeboden.

Najaarsmode bij de V&D in 1927

Genoeg inspiratie dus voor het komende herfstseizoen! Zelf sla ik bij het eerste druppeltje regen ook meteen mijn gammele parapluutje open, maar misschien moeten we (na al die kapotte paraplu's) eens een voorbeeld nemen aan onze moeders en oma's.

Blader zelf door de kranten!
Het BHIC heeft nu naast het Boxmeers Weekblad, de Graafsche Courant en de Echo, ook de Udensche Courant over de periode 1910-1970 gedigitaliseerd en (gedeetelijke) online gezet. Hiermee staan ruim 40.000 nieuwe krantenpagina's online op www.bhic.nl/kranten. 'Blader' digitaal in bijna honderd jaar historie! Voor lokaal geïnteresseerden een bron bij uitstek om grote en kleine gebeurtenissen uit het verleden te achterhalen. 


Geschreven door: Lisette Kuijper    

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Geniet van de herfst, steek een sigaret op
- Brabants orkaangeweld


De beste verhalen via e-mail ontvangen?

Elk huisje heeft zijn kruisje

Vluchtelingenopvang in Uden, 1915-1919

De huidige vluchtelingenproblematiek beheerst tegenwoordig het nieuws. Tijdens de Eerste Wereldoorlog had ons land ook te maken met grote groepen vluchtelingen, die werden opgevangen in het Vluchtoord Uden. Maar wist je dat die bouwvallige huisjes ver ná die tijd nog steeds gebruikt werden? We nemen een kijkje in één van deze 'krotten', waarin een compleet gezin van negen mensen uit Haps vertoefde...

Maak kennis met Petrus Wilhelmus Broeks, vader van maar liefst zeven (en later zelfs acht) kinderen en echtgenoot van een chronisch zieke vrouw. Petrus verdiende de kost als voerman, maar moest in de jaren dertig meermalen door de gemeente Haps aan werk geholpen worden.

Kun je je voorstellen dat dit enorme gezin in één van die kleine houten huisjes woonde?

Om die reden kon hij zijn 'houten keet, afkomstig uit het Vluchtoord Uden' niet vervangen door een degelijke woning van steen. Hij had slechts een perceeltje van 1 are in bezit, dus zelf kon hij dit niet ophoesten. Gelukkig wilde de gemeenteraad van Haps hem in 1934 een handje helpen door hem een lening te verstrekken en wat grond te verkopen. Maar eerst kijken we nog even goed naar de provisorische woning uit het Vluchtoord. Was dit echt zo verschrikkelijk?  

Wandluizen
Erg comfortabel moet het in elk geval niet geweest zijn met negen mensen in een klein houten hutje. Het bestond slechts uit een woonkeuken, één slaapkamer en een bijkeukentje. Direct na de vluchtelingenopvang is het gezin Broeks gehuisvest in deze 'houten keet,' zo lezen we in het archief, 'hoewel het steeds een primitieve woning was.'

Een houten keet met ook nog eens enge beestjes!

Maar dat was nog lang niet alles. In deze 'zeer bouwvallige' woning krioelde het ook nog eens van het ongedierte. Volgens de gemeenteraad bevonden zich hierin 'enorme hoeveelheden wanzen (wandluizen)', die zeker in de zomermaanden niet bevorderlijk waren voor de gezondheidstoestand van Petrus' vrouw.  

Eindelijk een beetje 'space'
Na enig aandringen gaat de raad akkoord en wordt een plan opgesteld voor het bouwen van een 'alleszins behoorlijke ruime woning' met drie slaapkamers, een woonkeuken, bijkeuken en zelfs een zolder. Het gezin Broeks kon eindelijk weer ademhalen.

Eindelijk een beetje ruimte voor het gezin Broeks!

Misdadiger?
Wanneer Petrus wat meer geld in het laatje had gebracht, had hij zeker een nóg ruimere woning kunnen krijgen. Maar wegens zijn beperkte 'finantieele draagkracht' zat een duurdere woning er helaas niet in. Het gezin Broeks had het dus niet breed en kende echte armoede. Zoals je weet; een kat in het nauw maakt rare sprongen. Zo ook Petrus, die als achttienjarige jongen in de gevangenis belandde. Lang vóór hij de houten keet met zijn gezin betrok, koos hij dus het criminele pad.

Het 'misdadige' verleden van Petrus Wilhelmus Broeks

Maar niet wegens bedelen, stroperij of diefstal werd hij gepakt, wat je eigenlijk bij een arme kerkrat zou verwachten. Nee, Petrus Wilhelmus Broeks werd gepakt voor...'aanranding der eerbaarheid'! Wat dat precies betekent, mag je zelf invullen...

Geschreven door: Lisette Kuijper    

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
 - Het tweede Franse leven van de Udense noodbarak
 - Vluchtoord Uden  


De beste verhalen via e-mail ontvangen?

Treinergernissen

Prachtig stationnetje in Uden, lijn Boxtel-Wesel

Tegenwoordig klaagt men steen en been over de misstanden bij de NS. Gladde sporen, rond dwarrelende blaadjes en aanrijdingen veroorzaken veelvuldige vertragingen. Ook begin twintigste eeuw waren de klachten over de spoorwegen niet van de lucht. Wat dacht je van kiezels op het spoor, snikhete wagons en urenlange vertragingen? 

Kwajongens
Koperdiefstal is geregeld in het nieuws, maar ook vroeger waren er kwajongens die het materieel saboteerden. Zo legden in 1936 enkele bengels een 'groot partij kiezelsteenen' op de rails. Gelukkig kon de opmerkzame machinist uit Berkel-Enschot zijn trein op tijd stoppen.

'Kiezelsteenen' op het spoor!

Totale ontreddering
Niet alleen vervelende knaapjes, maar ook ontbrekend materiaal en de slechte organisatie waren debet aan verschillende ergernissen. De kolen die vroeger werden gebruikt voor stoomtreinen zouden van onvoldoende kwaliteit zijn.

De spoorwegdienst in 1921: totaal ontredderd!

Bovendien werden machinisten slecht voorbereid op hun trajecten. Sommigen reden zelfs stations voorbij, omdat ze de plaatsen niet kenden! Een zekere machinist, zo vertelt het Boxmeers Weekblad, stond gedurende een rit van vier uur voortdurend met de schroevendraaier in de hand, om telkens de losgeraakte schroeven vast te draaien! De auteur van dit artikel roept dan ook op tot een 'ernstig onderzoek' naar de Nederlandse Spoorwegen.

Stikheet!
Met het warme weer van de afgelopen maanden zal het vast wel eens voorgekomen zijn dat de zweetdruppels op je voorhoofd parelden in een trein, waarvan de airco het had begeven. In 1925 had men uiteraard nog nooit van zoiets gehoord, maar toch was men niet blij met die hitte.

Raampjes werden opengeschoven om nog enigszins koelte in de wagon te krijgen. Een lastige 'spelbreekster' klaagt over de 'trek' of 'tocht' die dat zou veroorzaken en gebiedt: 'Meheer, doe U 't raampje dicht!' Het antwoord van deze meneer is verrassend, lees bovenstaand gedicht maar...

Nogmaals het treinstation Uden, nu in 1915 met Belgische vluchtelingen

Geschreven door:
Lisette Kuijper  

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Waar rijdt deze trein?
- Historie Duits Lijntje op dvd

De beste verhalen via e-mail ontvangen?
 

Weg met die ouderdomskwaaltjes!

Koninklijk wondermiddel tegen grijs haar uit 1883

Als we in de spiegel kijken, kunnen we bijna allemaal wel een paar ouderdomskwaaltjes ontdekken. De eerste grijze haar bijvoorbeeld of die akelige rimpeltjes zijn ons een doorn in het oog. De angst voor het ouder worden is van alle tijden. Lees met ons mee in de kranten, op zoek naar de wondermiddeltjes van de negentiende en twintigste eeuw!

(Koninklijke) wondermiddeltjes
De eerste tekenen van het ouder worden zijn vaak onze grijze haren. Nu, daar wisten ze in 1883 wel raad mee. De Koninklijke Haarhersteller, die door koning Willem III zelf in gebruik zou zijn, moest je haar zijn natuurlijke kleur weer teruggeven. Opmerkelijk: het is geen verfstof, maar hoe het middel dan wel werkt, blijft onduidelijk.

Corsetten voor een jeugdige, elegante houding

Niet alleen je haar, ook je figuur heeft te lijden onder het ouderdomsproces. In 1957 verkocht men daarom 'Twilfit' corsetten om de boel een beetje netjes te houden. Ideaal voor een jeugdige, elegante houding!

Wondermiddel tegen reumatische klachten

Niet alle kwaaltjes zijn natuurlijk zichtbaar. Wat te denken van alle pijntjes, broze botten en knikkende knieën? Sommigen krijgen zelfs te kampen met reuma en daarvoor had men in 1942 het middel 'Kruschen' dat je bloed zou zuiveren en je krachtiger en jeugdiger zou laten voelen. Zou dit echt gewerkt hebben?

Handig rekensommetje
Tot slot hebben we hieronder nog een handig hulpmiddeltje voor je als je de leeftijd van een vrouw (op leeftijd) moet raden. Wie durft dit te proberen?

Wie durft deze formule te testen?

Geschreven door:
Lisette Kuijper

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Diëten in de jaren dertig
- Puistjes perikelen

De beste verhalen via e-mail ontvangen?

De molenaar van Oeffelt

Molen De Vooruitgang te Oeffelt na de verbouwing in 1987

Theo van Bergen, één van onze vaste vrijwilligers in Grave, is sinds 1980 ook vrijwillig molenaar op molen 'De Vooruitgang' te Oeffelt. Deze molen doet zijn naam wel eer aan dankzij het vooruitstrevende werk van Theo. Conny van Hees heeft hem geïnterviewd over zijn bijzondere bijdrage aan dit prachtige bouwwerk.

Theo is in 1977 begonnen aan de cursus vrijwillig molenaar in Cuijk. Drie jaar later slaagde hij voor deze cursus en is hij begonnen met zijn vrijwilligerswerk in Oeffelt op elke zaterdag naast zijn werk bij Stork in Boxmeer. Samen met de instructeur is hij naar het College van B&W gegaan om de wederopbouw van de Oeffeltse molen te bespreken.

De Vooruitgang
Al direct vanaf het begin (in 1913) droeg de molen de naam 'De Vooruitgang.' De daadwerkelijke restauratie begon in 1986 en de eerste fase was een jaar later afgerond. De molen werd geheel maalvaardig in 1993 in gebruik genomen, want er was een compleet binnenwerk aangebracht.

De Molenstraat in Oeffelt

In die tijd kwam er nog geen publiek, want er was nog niets binnen, behalve een trap die wel een halve meter doorboog en die zorgde voor twee etages. Er werd sporadisch gemalen, bijvoorbeeld voor veevoer voor het hertenkamp (tweede klas graan) en voor de bakker, die zelf het graan bracht.

In 1993 was de eerste nationale Molendag op molen De Vooruitgang. In het begin kwam er 75 tot 100 man op af, tegenwoordig aanmerkelijk minder. Ieder jaar komen de communicanten uit Oeffelt naar de molen, waar ze kunnen zien hoe er meel gemalen wordt voor het brood. Daarna komen ze bijeen bij het oorlogsmonument om een foto te maken.

Damestoilet

Het toilet

Op een gegeven moment kwamen er ook vrouwelijke vrijwillige molenaars in Oeffelt te werken. Een hele dag zonder toiletbezoek hielden zij uiteraard niet vol en om deze reden moest er een toilet in de molen worden gebouwd. Hiervoor moest flink gelobbyd worden, maar dat lukte aardig en uiteindelijk is er een keurig toilet gekomen, voor dames én voor heren.

Theo bedankt!
De Vooruitgang heeft nog meer veranderingen ondergaan de afgelopen decennia. Zo moest er een boerengemaal komen om de molen elektrisch aan te drijven bij gebrek aan wind. Via internet is er een maalstoel gekocht in Goes en het bordes is gemaakt door verschillende geslaagde molenaarsleerlingen. In 2013 werd dit boerengemaal voor het eerst gebruikt.

Theo met een aantal van zijn molenaarsleerlingen

Er zijn in Oeffelt in ongeveer 30 jaar ruim 40 mensen geheel of gedeeltelijk opgeleid door Theo van Bergen, onder wie twee dames en vijf mensen uit Duitsland (Kalkar).

De naam 'De Vooruitgang' wordt wel eer aangedaan, als je bedenkt wat er allemaal is vernieuwd en veranderd onder de bezielende leiding van Theo van Bergen!

Geschreven door:
Conny van Hees en Lisette Kuijper

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Negentien jaar en gesneuveld in Oeffelt
- Twintig sterke mannen verplaatsen molen

De beste verhalen via e-mail ontvangen?