Door televisie wordt de huiselijkheid verhoogd

...Udensche Courant maart 1957...

In de tijd dat je nog zaken als een kroonlamp of een rijwiel kon winnen, werd anders tegen televisie aangekeken dan nu. Geen onderzoeken dat je een grotere kans op een strafblad hebt door veel tv te kijken; in de jaren vijftig verhoogde een televisie juist de huiselijkheid.

En daarmee heeft de Udense Harmonie een prachtige hoofdprijs voor haar loterij. Als je de advertentie groot opblaast, zie je getekende voetballers op het beeldscherm. Dat zegt mogelijk ook iets over het aanbod van de programma's. Het eerste journaal is in 1956 te zien; keurig en nogal braaf, met Frits Thors keurig in het pak. Bovendien was er maar één zender.

Oftewel, heel andere tijden dan de onze. Maar dan de prijs van een lot: één gulden per stuk. Als we dat in het speciale rekenapparaatje van het Internationale Instituut voor Sociale Wetenschappen stoppen, komen we uit op een bedrag van 3 euro nu.

Of om het meer met producten te vergelijken: aan het eind van de jaren vijftig betaalde je nog geen twee kwartjes voor één brood. Het lot is dan ook zeker niet goedkoop maar áls je dan een tv zou winnen... die beginnen pas bij een prijs van 775 gulden. Dan ben je wel mooi één van de 100.000 Nederlanders die een tv in huis heeft.

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- De landing op de maan
- IJsbloemen op het raam

Beam ze up

...Een deel van de familie Nijssen-Haazen uit Asten (buurtschap Vosselen).
V.l.n.r. Tinus, vader Peerke, moeder Hanneke, Mietje en Sjaak... 

Hij was van 1878 of daaromtrent. En zij ook zoiets. In 1907 trouwden ze en daarna kregen ze kinderen. In 1910 werd hun derde geboren, het eerste meisje, en zij zou veel later mijn moeder worden. Ik heb 't dus over mijn grootouders van moeders kant.

Ze leven uiteraard al lang niet meer. Ook hun kinderen - behalve mijn moeder nog een stuk of vijf - zijn er niet meer. De laatste vertrok een paar jaar geleden, een heel eind op weg naar de honderd.

Mijn grootvader van moeders kant heb ik nooit gekend. Grootmoeder wel. Die is nog bij me op de eerste communie geweest. Dat weet ik omdat ik daar een foto van heb. Verder heb ik niet veel foto's van m'n grootouders, ook niet van die van vaders kant. In de eerste helft van de vorige eeuw werden er wel redelijk wat foto's gemaakt, maar niet bij de boeren op 't Brabantse zand.

Heel verrassend dus om op Facebook - dankjewel Maria - ineens een prachtige foto aan te treffen met daarop de ouders van mijn moeder en drie van hun kinderen. Prachtig omdat die foto er niet 'op z'n zondags' uitziet. Grootvader staat er op met zijn nog zwarte haren, grootmoeder als een fragiel vrouwke, de ene ome als jonge boer, een andere als puber en een tante als durske. Een foto van ergens tussen 1925 en 1930 lijkt me. Jammer genoeg zonder mijn moeder.  

Grootvader, hoorde ik ooit van haar, had een vooruitziende blik. Die voorspelde in die tijd al dat er ooit zoiets zou komen als televisie. 'Er komt een tijd dat je de mensen op de radio gewoon in je huiskamer kunt zien,' orakelde hij. Heel moeilijk was dat niet te voorspellen, want juist in die tijd werd goede sier gemaakt met experimentele tv. Maar dat wist mijn moeder weer niet. 

Grootvader kon natuurlijk niet bevroeden dat hijzelf en zijn gezin, betrapt door de toevallig passerende fotograaf, nog geen eeuw later als een verzameling pixels de wereld over zouden gaan. Dat ze zomaar oproepbaar zouden zijn van hier tot Canada en van daar tot Nieuw-Zeeland en dan weer terug.  En het 'beam-me-up-Scotty' ging zijn voorstellingsvermogen gelukkig helemaal te boven. Die droom liet hij ons. Daarom, graag tot ziens in 2150! 

Deze tekst is van de hand van gastblogger Piet Snijders. Meer van dergelijke verhalen vind je op zijn blog Horlepiet. Ben jij ook op een mooi verhaal gestuit tijdens je genealogische of historische onderzoek? En wil je dat verhaal delen? Stuur het in! Niet te lang (rond de 250 à 350woorden), illustratie erbij en we plaatsen het op ons weblog. Wie durft? :-)  

Tijdloos teletekst

...Udens Weekblad, 1985...

In de jaren zeventig van de vorige eeuw gestart als ondertiteling voor doven maar al snel bleek dat teletekst veel meer mogelijkheden in zich had. Midden jaren tachtig werd dan ook volop reclame gemaakt voor deze optie op de televisie, zoals hier in het Udens Weekblad.

Het spreekt voor zich dat de genoemde prijs nog in guldens was. Opvallend trouwens dat ook in deze huidige tijd met alle communicatiemogelijkheden teletekst nog steeds overleeft, zelfs met de wat achterhaalde hoekige letters.

Vind je dit interessant? Bekijk dan ook:
- Televisieontvanger
- Televisie

Televisieontvanger voor de burgemeester

Gek woord eigenlijk 'televisieontvanger', maar zo heetten ze toch echt, de tv’s van de jaren ’50 en ’60. Het waren bakbeesten, maar toen vonden we dat niet erg.

We hadden immers een venster op de wereld, en voor de kleintjes waren er Tante Hannie en Dappere Dodo. Ook de burgemeester van Heesch zal blij zijn geweest met dit cadeau. Was het bij zijn afscheid of had hij een ambtsjubileum te vieren? Zeker is wel dat het gezelschap had plaatsgenomen in de hal van de Heilig Hartschool, aan het tegenwoordige Vijfeiken. Behalve de echtgenote van de burgemeester zien we ook een parochiegeestelijke, de ceremoniemeester en een man met een filmcamera, voorzien van een filmzon. Iedereen is officieel gekleed – “casual friday” is nog verre toekomst.

Ga even terug in de tijd met Tante Hannie. Als zij op de buis verscheen, zaten alle kinderen met open mond te kijken. Jij ook misschien?

Meer weten over Heesch? Kijk dan ook eens naar ons online geschiedenisboekje van Heesch of naar onze serie foto's op Flickr.

Social media zijn zòòò jaren vijftig

Social media al meer dan een halve eeuw oud? Je zou het bijna geloven als je deze illustratie ziet. Het lijkt zo uit een oude, Engelse Libelle of Margriet te komen.

Natuurlijk is de poster gewoon een knap staaltje van een slimme, hedendaagse ontwerper. Dit soort zaken zul je dan ook niet snel aantreffen in een archief waarin authentieke stukken worden bewaard. Hoewel je soms tegen vreemde zaken kunt aanlopen, ook bij het BHIC.

Kijk maar eens naar de foto hieronder. "Raadslid mevrouw G. Oosthout - Heijl uit Boxmeer op de televisie", staat er in de beschrijving. Een foto van De Gelderlander uit 1971. Maar wie goed kijkt, ziet dat er ook vroeger wel eens werd gebalanceerd op de dunne scheidslijn tussen feiten en fictie.

Overigens is dat nog een heel onschuldige versie van wat knip- en plakwerk. Het kan ook heel anders gaan, zoals in dit geval bij Abraham Lincoln.

Meer weten over het BHIC? Volg ons via Twitter of neem een duik in onze foto's op Flickr.