Zwerver afgeslacht in schuur in Vianen

De inschrijving van de gewelddadige Poolse zwerfster in het Vluchtoord Uden

Midden in de nacht maakt Berendina Mackowiak (45) die andere zwerver, Dirk van Dijk (50), wakker. 'Nu is het tijd', zegt ze. Van Dijk, die net als de Poolse vrouw onderdak heeft gevonden in een schuurtje tussen  Cuijk en Vianen, wrijft zich de slaap uit de ogen. Hij neemt de ijzeren staak en slaat de derde slaper in de hut hard op diens hoofd. Dat is Berend Tap, een 72-jarige dakloze die handelt in van alles en nog wat.

'Laat mij het maar doen,' zegt de Poolse geïrriteerd, als blijkt dat Tap weliswaar zwaargewond is, maar nog lang niet dood. Ze pakt de staak en slaat nog eens en nog eens.

Het lijk dat op maandagmorgen 30 juni 1930 in een moddersloot in Vianen wordt gevonden, is vreselijk toegetakeld. Wonden aan hoofd en armen. Er blijkt zelfs chloorkalk en peper over het lijk gegooid te zijn, om speurhonden op een dwaalspoor te brengen. Niet veel later worden twee verdachten, de zwervers Van Dijk en Mackowiak, aangehouden.

Tijdens de rechtszitting in Den Bosch, op 15 juni 1931, bekent Van Dijk dat hij Berend Tap, na het toedienen van slagen, samen met de vrouw in een sloot heeft gekieperd. Toen hoorden ze Tap nog kermen: 'Nou gooit ze ook nog kalk over me heen.'
Daar had Mackowiak wel raad mee geweten. Met een hooivork had ze net zolang gestoken totdat Tap geen kik meer gaf. 'Uit erbarmen,' zegt ze tijdens de zitting. Van Dijk had volgens haar de moord gepleegd, zíj had de zwerver alleen maar uit zijn lijden verlost.

De buit, enkele horloges en klein spul, hadden ze verdeeld. Mackowiak, tijdens de Eerste Wereldoorlog als vluchtelinge uit België in een kamp in Uden terechtgekomen, was eerder verdacht van de moord op een man. Dat kon toen niet bewezen worden.

Van Dijk verklaart dat het hem niet om de buit te doen was geweest. Hij had niet eens willen doden. Hij had Tap alleen maar geslagen omdat hij jaloers was. Tap had een relatie met de Poolse vrouw, terwijl hij verliefd op haar was geworden. De Poolse had volgens hem de dodelijke slagen uitgedeeld. Het deed er niet toe, vond de rechter en hij veroordeelde beiden tot acht jaar cel.

Tap was getrouwd, maar leefde al jaren gescheiden van zijn vrouw. Dat was een beruchte oplichter: Femia Haverhoek. Toen haar man voor de rechter stond, zat ze zelfs wegens kwakzalverij in de gevangenis. Haverhoek gaf zich later uit als 'psychometriste': ze kon aan een portret gebeurtenissen uit het verleden aflezen.

Dit verhaal is geschreven door journalist/schrijver Geurt Franzen (www.geurtfranzen.com) en verscheen eerder in dagblad De Gelderlander (www.dg.nl/maasland).

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Criminaliteit in Gestel
- Goede mannen, steekt uw sweert in uw schede

De beste verhalen via e-mail ontvangen?

“Geloof jij nog aan de invasie?”

...verstuurd met een postzegel van 7,5 cent...

Het is juni 1944 in Cuijk. De moeder van Hans Stegeman schrijft een brief aan haar jongere zus Mary, destijds onderwijzers in Nieuw-Amsterdam (Drenthe). In alle zinnen is de oorlog voelbaar maar zeker als zij beschrijft hoe de overbuurman wordt “opgepikt door de moffen.”

“Gemeen o zoo gemeen”, schrijft de moeder van Hans. Ze vertelt aan haar zus hoe de overbuurman Verkoelen – de “opper” van de marechaussee – door de Duitsers werd opgehaald, nota bene op het verjaardagsfeest van zijn vrouw. Ook zijn zonen, één pas getrouwd, de ander een jonge priester, zijn meegenomen. Alleen mevrouw Verkoelen wordt niet meegenomen. “Zij is wanhopig, weet niet eens of hij nog leeft. Ze wil niet eten, de dokter komt erbij", beschrijft zij de situatie aan haar zus. 

Haar zoon Hans Stegeman, die het briefje heeft gevonden, weet zich te herinneren dat zijn ouders goed contact hadden met de familie Verkoelen. Ze woonden de priesterwijding van de jongste zoon bij en mevrouw Verkoelen kwam vaak bij hen langs.

 

...fragment uit de brief...

Hij vindt sommige regels heel opmerkelijk. “Mijn moeder schrijft: ‘nu we geen kleine kinderen meer hebben’. Maar ik was 4 en mijn oudste broer was bijna 14.Ga er maar aan staan, en dan ook nog die oorlog erbij.” Dat valt ook niet mee, blijkt uit het briefje. Want daarin wordt bedankt voor “het rijtje bonnetjes, die zijn altijd welkom.” De ene week is er wel te eten, de ander weer niet. “Die kinderen eten meer dan een groot mensch op kan.”

Verder is opvallend dat zijn moeder schrijft: “Geloof jij nog steeds aan de invasie? Ik heb er nooit aan geloofd.” “Hieruit valt te concluderen dat het briefje tussen voor die zesde juni geschreven moet zijn. Alhoewel het in de eerste dagen natuurlijk nog maar geruchten waren die doorsijpelden. Dus het briefje zou ook wel van heel kort na de zesde juni 1944 kunnen zijn”, aldus Hans.

Geschreven door:
Marilou Nillesen

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Over het verzet praat je niet
- Neergeschoten op bevrijdingsdag

De beste verhalen via e-mail ontvangen?

Help, de dokter komt niet!

...de opvallende advertentie...

“Attentie!!! Om aan verschillende, belachelijke geruchten een eind te maken, bericht ondergeteekende aan belanghebbenden, dat zij, zoo niet voor goed, dan toch minstens tot November haar betrekking als vr. vr. te Cuijk blijft waarnemen.” Getekend, A. de Jong-Rooker.

Het is een duidelijke advertentie die we lezen in de Echo van 7 juni 1913. Heel Cuijk weet waar “vr. vr.” voor staat: vroedvrouw. Want in die jaren is dat de meest besproken functie van het dorp. Wat is er aan de hand?

De katholieke dokter Van den Dries  (1897-1925) betaalt al jaren uit eigen middelen een vroedvrouw, om zo zijn werk wat te ontlasten. Maar als de katholieke vroedvrouw vertrekt en alleen de protestantse A. de Jong-Rooker solliciteert, neemt hij haar aan. Dit tot afgrijzen van pastoor Sengers die vanaf de kansel vrouwen oproept geen gebruik te maken van haar diensten. Maar dokter Van den Dries blijft achter zijn protestante vroedvrouw staan en wel op een opmerkelijke manier: hij stelt dat een ieder die gebruik zou maken van de diensten van de katholieke vroedvrouw niet meer door hem zou worden geholpen.  

...de ingezonden brief...

Behalve Van den Dries is ook dokter Van de Broek werkzaam in Cuijk. Maar ook al zijn er twee dokters, “toch zijn er gevallen dat men er practisch geen heeft”, zo lezen we uit een ingezonden brief in de Echo 25 januari 1919 (dus alweer zes! jaren daarna). Daarin doet F. van der Meer uit de doeken dat de dokters zijn zieke kind niet wilden helpen. Toen dokter van den Dries eerder liet dat mensen min of meer verplicht waren gebruik te maken van de diensten van A. de Jong schreef Van der Meer de huisarts een brief dat hij vrijheid van handelen wilde hebben. “Wij wisten dus dat we op diens hulp niet meer hoefde te rekenen.” Maar toen één der kinderen flink ziek werd, werd de familie ook door de andere dokter geweigerd. “Is dat nu geen treurige toestand en moet daarin geen verandering komen?”, vraagt de briefschrijver zich af.

...spijt van de sollicitatie...

Inmiddels is ook de Staatstoezicht op de Volksgezondheid op de hoogte van de schrijnende situatie in Cuijk. In een vertrouwelijke brief aan de burgemeester vraagt de hoofdinspecteur of het klopt dat dokter van den Dries inmiddels “meer dan vroeger bereid was ook aan patiënten geholpen door de katholieke vroedvrouw geneeskundige hulp te verlenen.” De burgemeester belegt een bijeenkomst met de hoofdinspecteur maar omdat de pastoor niet verschijnt, loopt dat op niets uit. Ondertussen is er nog een vroedvrouw benoemd die zich weer snel terugtrekt als ze van de manier van werken in Cuijk hoort (“het spijt mij gesolliciteerd te hebben!”)

...en de benoeming...

Nog geen jaar later staat er een ingezonden stuk in namens “vele” (maar anonieme) “Cuijkse Katholieke Huismoeders”. Er is dan nog weinig verandering gekomen in de bestaande situatie, zo blijkt. “Wij willen Roomsch zijn en daarom wenschen wij, neen daarom eischen wij in onze overwegend Katholieke gemeente een Katholieke vroedvrouw. Maar moedeloos worden wij aan ons lot overgelaten… de dokter komt niet! Zoo’n toestand hebben wij in Cuijk in de verlichte 20^ste eeuw. Zóó staan de zaken.” Uiteindelijk wordt in 1925 de katholieke vroedvrouw M. Derksen-Beckers benoemd tot vroedvrouw van Cuijk. Langzaam keert de rust weer.

Geschreven door:
Marilou Nillesen

Vind je dit leuk? Lees dan ook:
- Vroedvrouwen
- Over de narigheid die de tijd met zich meebrengt

De beste verhalen via e-mail ontvangen?

Cynisme, geldzucht en 'n hooivork in de borstkas

...blader ook nu zelf door deze oude kranten via www.bhic.nl/kranten...

Het Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) heeft de drie oudste regionale kranten uit het Land van Cuijk gedigitaliseerd. Ze zijn nu online doorzoekbaar via www.bhic.nl/kranten. Het gaat om de Graafsche Courant (1852 - 1945), de Echo (1881 - 1945) en het Boxmeers Weekblad (1868 - 1945). Met deze krantencollectie kun je thuis bladeren door bijna honderd jaar oude kranten. En dat levert massa's intrigerende verhalen op. Wat te denken van de controleur die tijdens zijn werk in Cuijk wordt gedood? 

Bladerend door de Echo van 10 september 1943 stuiten we op het artikel met de kop "Afschuwelijke doodslag te Cuyk". Wat blijkt? Controleur P. Hendriks constateerde dat op het erf van Van den Berg aan de Hagelkruis al veel garven (korenschoven) waren gestroopt. De dorschmachien werd daarom stopgezet om deze kwestie nader te onderzoeken. "Wim van den Berg wierp toen vanaf de balken een hooivork naar den controleur P. Hendriks, die in de borst werd getroffen en ter plaatse spoedig overleed."

Hendriks had namelijk in de gaten dat er niet volgens de regels werd gewerkt. En hij bleek gelijk te hebben, maar hij moest dat met zijn leven bekopen. Later constateerden acht controleurs "grove zwarte handelspractijken tegen woekerprijzen" op de boerderij. Er werden heel spullen in beslag genomen, variërend van een spinnewiel tot een partij broeken. "Alles bijeen een aardige winkelvoorraad voor dezen tijd!"  

Over de beweegredenen van de dader(s) is de journalist duidelijk: "Onverzadigbare zucht naar geld hebben hier een mentaliteit en cynisme gekweekt die elk gevoel van liefde tot den evenmensch doodden en het respect voor een anders rechten en leven verstikken." Behalve Wim werden ook zijn broers Jan en Antoon in verzekering gesteld. "Van arrestatie van den vader der verdachten werd op medisch advies afgezien."

"De Overheid heeft niet geschroomd om hier onmiddellijk met harde hand in te grijpen: het geheele bedrijf met inbegrip van vee en inventaris is verbeurd verklaard en de familie die den eerenaam van boer te schande maakte, zal eerlang wel plaats moeten maken voor een ander boerengezin", noteert de journalist die ook meldt dat het heele drama groote verontwaardiging in Cuyk heeft verwekt. "En een diep meegevoel met den humanen ambtenaar die in dienst van zijn plicht werd neergeveld als een dier."

Marilou Nillesen

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Moorden en martelingen in Breda
- Moord in de zuivelfabriek

Katholieke Kijkwijzer

Is het erop of eronder voor de controversiële film 'De Huwelijksmars'?

Tegenwoordig waarschuwt Kijkwijzer ons met de bekende symbooltjes voor films en series met grof taalgebruik, seks of geweld. Maar hoe werden onschuldige kinderogen halverwege de twintigste eeuw beschermd tegen al die 'zedelijke gevaren?' De Brabantse katholieken sprongen voor hen in de bres door bijvoorbeeld het invoeren van leeftijd-legitimatiekaarten of het afkeuren van allerlei 'oversexte films' die de bioscopen dreigden te veroveren...

Legitimatie, alstublieft!
In Cuijk kwam er vanuit de Katholieke Arbeiders Jeugd in 1949 een vindingrijk voorstel, namelijk de invoer van zogenaamde leeftijds-legitimatiekaarten voor de Cuijkse jongeren in de leeftijdsgroep van 18 t/m 23 jaar. Alleen wanneer een jongere een dergelijke kaart kon laten zien, mocht de bioscoopzaal worden betreden. Degenen die niet in het bezit waren van een kaart werden beboet, maar ook de exploitant van de bioscoop zou een fiks bedrag moeten betalen! Mochten de jongeren zo slinks zijn om de kaart uit te lenen aan een jonger broertje of zusje, dan werd de kaart ingenomen.
 

Zelfs de politie kwam in actie in de Cuijkse bioscoop!

Een prachtig voorstel, maar de gemeente Cuijk zag er geen heil in en heeft het afgekeurd. De controles op de Cuijkse bioscoop werden weliswaar aangescherpt, maar dit zette geen zoden aan de dijk, zo blijkt uit bovenstaand politierapport van 1951. Er bleken maar liefst 10 personen onder de 18 jaar in de bioscoopzaal te zitten bij 'Guadalcanal', een film vanaf 18 jaar. Bovendien waren er nog verschillende jongeren rond de bioscoop aangetroffen, die zeker naar binnen zouden zijn gesneakt als de controle niet had plaatsgevonden...

Katholieke huisvaders
De K.A.J. riep de 'katholieke huisvaders' in het gemeentebestuur van Cuijk op om hun verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen opgroeiende kroost. De leeftijdskaarten zijn er weliswaar niet gekomen, maar er bleven wel controles plaatsvinden en de Katholieke Film-Centrale, opgericht in 1929, bleef tot diep in de 20e eeuw films afkeuren. Hieronder volgen enkele van hun opmerkelijke recensies, van films die in 1966 geweerd moesten worden uit de bioscopen of in elk geval de katholieke jeugd niet mochten bereiken.

Sensuele films en morele verwarring
De Katholieke Film-Centrale waarschuwt in dit rapport voor 'ongeremde sexuele contacten, aanstootgevende détails en morele verwarring.' Opmerkelijk is echter dat zij de films zelfs wél heel goed hebben bekeken. Zo worden ook heel specifieke scènes vermeld, bijvoorbeeld het voorkomen van een 'nachtelijke orgie' in de film 'Callgirls van Kopenhagen' of een striptease en lustmoorden in 'Slaaf van zijn driften.'

Enkele 'ontoelaatbare' films

Naast alle seksistische scènes wordt er ook gewaarschuwd voor 'sadistische wreedheden en breed uitgewerkte afslachtingen van mens en dier' in de film 'De naakte prooi.' Bovendien blijkt de Zwarte Pieten-discussie niet nieuw te zijn. Ook in 1966 besteedde men aandacht aan het 'rassenvraagstuk' en 'De naakte prooi' viel ook om deze reden niet in de smaak bij de Film-Centrale. Hieronder kun je nog meer spannende details lezen van de verboden films...

Voor de liefhebbers: nog meer controversiële films uit 1966

Lisette Kuijper

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Opgepast: zedelijke verwording en verwildering! 
- Stop de danswoede!
 

Adellijke omzwervingen

De adellijke familie Roessingh trok noodgedwongen van Pommeren via Frankrijk naar de Meijerij...

Notaris Stephanus Petrus Antonius de Bruijn heeft vele testamenten, boedelscheidingen en verkopen te Beers geregistreerd. Misschien ging dit na verloop van tijd wel op de automatische piloot. Maar op 10 maart 1847, helemaal aan het einde van zijn loopbaan, werd hij ontboden bij een oude man van tachtig en een half jaar oud, met een wel héél bijzonder verzoek...

De familiegeschiedenis van de adellijke familie Roessingh mocht niet in de vergetelheid raken en daarom moest het worden opgetekend, aldus de 'Edel Groot Achtbaren Heer Meester' Johannes Theunis Roessingh Udink. Deze eer kwam notaris De Bruijn toe en hij beschreef de avontuurlijke omzwervingen van dit adelgeslacht.

Wapens van de familie Roessingh, Roessingh Udink en Conringh Roessingh

Een voorname familie!
Dat het hier om een bijzonder voorname familie gaat, blijkt al meteen uit de notarisakte. Meester Roessingh, lid van de Gedeputeerde Staten Overijssel, woonde namelijk in Huize Singraven te Denekamp. Hieronder een foto van het luxueuze optrekje van de familie Roessingh, die ongeveer een eeuw later is genomen:

Het Overijsselse landgoed Singraven, in bezit van de familie Roessingh

Meester Roessingh wist iemand te strikken om zijn familiegeschiedenis op te laten tekenen door notaris De Bruijn en wel zijn familielid Johan Willem Roessingh, die sinds enige tijd in Cuijk rentenierde. Hoewel deze Johan geen beschikking had over 'famillie papieren', wist hij wel te vertellen dat de familie Roessingh een adellijk geslacht was, afkomstig uit Pommeren en dat zij enkele eeuwen geleden zelfs een grafelijke titel had. Vervolgens begint de oude heer te vertellen over de lotgevallen van deze familie, allemaal geput uit mondelinge overleveringen van zijn vader.

Beroofd en vervolgd
Twee tot drie eeuwen geleden hebben enkele voorouders van Johan Pommeren verlaten om in Franse krijgsdienst te gaan, zo vertelt Johan in 1847. Dit was echter geen vrijwillig avontuur! Zij moesten Pommeren noodgedwongen achter zich laten 'omdat zij ten gevolge van eene ongelukkig uitgevallen procedure over famillie goederen, van hunne middelen van bestaan beroofd, elders hun fortuin meenden te moeten zoeken.' De complete familie settelde zich om deze reden in Frankrijk.

Eerste pagina van de opmerkelijke notarisakte...

Maar ook hier werd de Roessinghs geen rust gegund en een 'fortuin' hebben ze hier zeker niet gevonden. In de akte wordt namelijk beschreven dat de familie in Frankrijk verbleef 'tot dat dezelve wegens haar Godsdienstig Geloof vervolgd, zich met de vlugt heeft moeten redden.' Waarschijnlijk werd de familie Roessingh de dupe van de Franse Hugenotenoorlogen, waarbij het protestantisme halverwege de zestiende eeuw werd verboden. Ook in de zeventiende eeuw werden de Franse protestanten nog geregeld vervolgd.

In die tijd bood de Republiek der Vereenigde Nederlanden een 'veilige toevlugt' voor vele Franse families, waaronder de Roessinghs, die zich in de 'Meijerij' vestigden. Uit doop-, trouw- en begraafboeken blijkt dat het nageslacht uiteindelijk in de regio van Tilburg terecht is gekomen.

...en het slot, waarin de wereldreis wordt beschreven

Lisette Kuijper

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Ssst! Luister naar 't verhaal van 't archief...
- Stephanus Hanewinckel: Blogger avant la lettre

Bijzondere geschiedschrijving door 90-plussers

...bijzondere geschiedschrijving door negentigjarigen...

Morgen, 22 november, verschijnt het boek: ’Negentig+.  Het verhaal en gezicht van een regio’ van schrijver en regiodichter Marco van de Plasse. Van de Plasse heeft meer dan veertig Negentigplussers uit vrijwel het hele Land van Cuijk geïnterviewd over de eerste veertig jaar van hun leven, met het accent op de wederopbouw, vlak na Tweede Wereldoorlog.

De oudste is 105 en de andere mensen zijn geboren in de jaren ’10 en ‘20 van de vorige eeuw. Ze wonen verspreid over twintig kerkdorpen, evenredig verdeeld over de gemeenten Cuijk,  Boxmeer, Sint Anthonis en Mill & St. Hubert. Else van der Sloot portretteerde de geinterviewden.

Er komt een breed scala aan onderwerpen en beroepen aan bod. Van keuterboer tot fabrieksdirecteur en van snoepjesverkoopster tot politica. Door die verschillende invalshoeken is het boek niet alleen cultuur-historisch interessant maar ook amusant om te lezen:

“… Ik belde toen naar de Lacto (Nutricia) of ze gauw een melkwagen wilden leegmaken en deze te vullen met water, zodat ik met m’n mannen de brand kon gaan blussen …”

“… Koos was toen voorzitter van JVC, maar hij had ook een stuk of tien schapen. Die liet ie vaak op het veld grazen om het gras kort te houden. Maar schapen poepen ook, en daarom ging Koos op de ochtend dat de voetballers moesten spelen altijd al vroeg het veld op om de keutels eraf te scheppen … ”

“… Er waren geen taal- of rekenboeken. Ik zette de sommetjes gewoon op het bord. De leerlingen moesten ze dan overschrijven. Eerst in het klad met een potlood, daarna in het net, met een kroontjespen…”.


Naast hun persoonlijke verhalen, geven in de inleiding van het boek een aantal Negentigplussers een mooie gedachte over ‘de kunst van het (heel) oud worden’. 22 November vindt de boekpresentatie plaats in het Oorlogsmuseum in Overloon. Zes maanden lang is hier ook een expositie te zien zijn over deze Negentigplussers. In groot beeldformaat en met twee documentaires. Daarna ‘reist’ de expositie door het Land van Cuijk, om zo wellicht een bijdrage te leveren aan een stukje cultureel erfgoed. Het boek kost € 29,95 is verkrijgbaar in regionale boekhandels en is een uitgave van Trendletter. 


Vind je dit interessant? Lees dan ook: 
- Opa en oma in het bejaardenhuis
- Rangen en standen

Bemoeizuchtige buurvrouwen

Buurvrouw Maria heeft wel een héél sappige roddel over één van Sibilla's vrijers!

Van 'vunzige verklaringen' van Boxmeerse soldaten gaan we deze week naar enkele bemoeizuchtige buurvrouwen. Ook zij doen een boekje open over 'Schele Sibilla', die Petrus Bufflée aanklaagde wegens zijn voorgenomen huwelijk met een ander 'vrouwmens'. Volgens deze buurvrouwen is het echter Sibilla die niet van onbesproken gedrag lijkt te zijn en verhoudingen had met meerdere 'manspersonen'...

Meer kapers op de kust...
Eén van de ondervraagden deze week is Maria Mulders. Hierboven kun je een gedeelte van haar verklaring lezen. Zo vertelt zij dat ene Jacobus Thomassen eens 'den gantzen nagt bij geseide Sibil te bedden' had gelegen en wat hij daar met haar deed? Tsja, lees dat zelf maar hierboven!

Jacobus was volgens Maria niet de enige die te vinden was tussen de lakens van Sibilla. Zij wijst namelijk ook een zekere Jan van Osch aan, een soldaat die met zijn garnizoen te Nijmegen gelegerd was. Hij vertelde Maria trots dat hij wel zes maal met Sibilla het bed in was gedoken! De geestelijke rechter geloofde dit verhaal natuurlijk niet meteen en deed navraag bij een aantal andere Boxmeerse vrouwen. Was Maria Mulders gewoon een ordinaire roddeltante of had ze het bij het rechte eind?

Slaapkamergeheimen

Op heterdaad betrapt!

Het dekenaat van Cuijk had zijn handen vol aan deze rechtszaak, waarin vele getuigen werden gehoord. Om enigszins tijd te besparen, hebben de rechters drie buurvrouwen in één keer verhoord, namelijk Sibilla Thijssen, Maria Peters en Isabella de Cocq.

Maria Peters was samen met 'Schele Sibilla' in dienst van Sibilla Thijssen. Op een avond betrapt Maria haar collega in het huis van Sibilla Thijssen. Sibilla was net van haar 'bedtsteede' geklommen, en ze trok haar 'clompen' aan, 'sonder dat de muts op het hooft hadde.' Tot overmaat van ramp lag er in diezelfde 'bedsteede' nog een 'manspersoon'! Geschokt riep Maria uit: 'Wat is dat hier, d'een klimt hier van het bedt ende een ander is daerop!'

Sibilla toont berouw en belooft zich beter te gedragen. Lukt dit haar?

Zoals het een goede werknemer betaamt, ging Maria met deze informatie naar haar bazin, Sibilla Thijssen. Deze confronteerde 'Schele Sibilla' met haar onzedige praktijken en maakte duidelijk dat ze dit soort zaken in haar huis niet wil hebben. 'Dat is oock waer,' geeft Sibilla meteen toe, 't sal niet meer geschieden. Ick had t oock wel mogen laten.' Zo te zien heeft Sibilla oprecht spijt van haar daden, maar niets blijkt minder waar...

Niet bestemd voor kinderogen! 
Het duurde niet lang of Sibilla had haar belofte alweer gebroken. Zelfs de onschuldige kinderogen van Sibilla's kroost hebben het allemaal moeten aanschouwen. Ook zij hebben namelijk een 'manspersoon' uit het bed van Sibilla zien klimmen, vertelden zij hun moeder. Tot overmaat van ramp hing hem 'het hembt over de broeck', toen hij het bed uitstapte. Drie keer raden wat deze meneer heeft uitgevreten...

Zelfs de kinderen van Sibil Thijssen waren getuige van Sibilla's onzedelijke praktijken!

De liefdesgeschiedenis van Sibilla gaat nóg verder volgens Isabella de Cocq, vrouw van Harlingh Derkx, die we nog kennen van vorige week. Zij doet gretig verslag van haar ontdekkingen in het 'brouwhuijs', waar zij Sibilla op heterdaad samen met een 'vremt persoon' heeft betrapt! Harlingh Derkx ontsloeg zijn dienstmeid vervolgens op staande voet.

Tot slot wordt het verhaal van Maria Peters door Isabella bevestigd. Volgens haar had Sibilla inderdaad een verhouding met ene Jan van Osch, met wie ze ook verloofd was. Als teken van eeuwige trouw had hij haar zelfs 'eenen gouden rinck' gegeven, maar tevergeefs...

Volgende week: het oordeel!
Jacobus Thomassen, Jan van Osch, 'vremde manspersoonen': Sibilla stond bekend als een echte mannenverslinder. Zullen de Cuijkse rechters de soldaten en buurvrouwen geloven of veroordelen zij toch Petrus Bufflée en sluiten zij hun ogen voor bovenstaande 'roddels'? We zullen het volgende week zien bij de afloop van de zinderende rechtszaak...

Lisette Kuijper - medewerkster studiezaal Grave

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Zo moeder, zo dochter? 
- Vunzige verklaringen

Vunzige verklaringen

De niet altijd even discrete soldaten worden aan de tand gevoeld...

Vorige week lazen we hoe 'Schele' Sibilla een rechtszaak aanspande tegen jonkman Petrus Bufflée uit Boxmeer. De schurk zou zich uit de voeten hebben gemaakt, nadat hij Sibilla had 'beswangert' en hij zou zelfs een andere vrouw ten huwelijk hebben gevraagd! De geestelijke rechters van Cuijk buigen zich deze week over de zaak en ontdekken via enkele niets verhullende verklaringen van soldaten de andere kant van het verhaal...

Ontslagen!
Nog vóór Petrus Bufflée ten tonele verscheen, was Sibilla in dienst bij ene Harlingh Derkx. Hij verklaart dat Sibilla wel érg populair was bij de soldaten die rond Boxmeer gelegerd waren. Verschillende makkers meenden dat zij, wanneer zij 'eene schilling' over hadden, dat ze die bij zijn dienstmeid wel kwijt konden. Deze roddel ging als een lopend vuurtje door Boxmeer: Harlingh Derx had een hoer in huis! Meteen liet hij Sibilla 'buijten dienst en sonder eenigh loon te betaelen' vertrekken...

Na de heer Derkx waren de soldaten Antoon Gerritse en Johannes Engels aan de beurt. Zij werden hevig aan de tand gevoeld door de geestelijke rechter. Bovenstaande afbeelding bevat enkele vragen die hun voor de voeten werden geworpen. Zo blijkt dat Petrus Bufflée, tijdens een reis naar Boxmeer, zijn handen over verschillende lichaamsdelen van Sibilla heeft laten gaan. Maar daar bleef het niet bij...

'Mannelijckheijt'...

Ook Sibilla kon niet van haar Petrus afblijven...

De soldaten verklaren verder dat Sibilla de aanrakingen en liefkozingen zeker niet geweigerd heeft, maar dat zij er zelfs 'wel mee gedient' was! Van een verkrachting was dus geenszins sprake. Bovendien, ook Sibilla hield haar handjes niet thuis. Zo betastte zij de jonkman in zijn 'voorbroek' en wist zij uiteindelijk zelfs zijn 'mannelijckheijt' te vinden.

Die verdraaide boer en het 'vrouwmens' verpestten het feestje!

Is er meer gebeurd in de velden rond Boxmeer? Volgens Sibilla wel, maar de soldaten zijn hier niet zo zeker van. Het was zeker Petrus' voornemen om 'vleeselijkcke conversatie' te hebben, maar hij werd hierbij gehinderd door een boer die ploegde en een vrouwmens, die vanuit Venlo langskwam. Jammer Petrus, de volgende keer beter... Of niet?

Weer mis!
Niet Petrus, maar Sibilla zélf waagde die nacht erna nog een poging. Zij sloop naar zijn kamer, waar één van de soldaten ook overnachtte, en lag vervolgens 'naa en op het bedt' van Petrus. Volgens de ondervraagde soldaat is er daar wel degelijk iets gebeurd (lees onderstaande afbeelding maar voor de expliciete bewoordingen), maar was het Sibilla, die 'uijt vrees van dat het de vrouw van het huys soude horen van hem affgingh', maar wel onder de belofte dat ze weer bij hem terug zou komen.

Nogmaals een mislukte poging, zeer expliciet verwoord...

Dé hamvraag is natuurlijk: is zij die nacht weer bij hem in bed gekropen? Jammer genoeg kon de soldaat daarop geen antwoord geven. Hij verklaart wel nogmaals dat Petrus Sibilla bij haar 'vrouwigheijt' heeft gehad, maar dat de soldaat daarna in slaap is gevallen en dus niet kan vertellen of er meer is gebeurd in de Steenstraat die nacht...

Volgende week: bemoeizuchtige buurvrouwen
Het is duidelijk: deze soldaten laten niets over van het beeld van een kuise, zielige vrouw, die na een verkrachting door haar verloofde wordt achtergelaten. Sibilla's reputatie was dus niet al te best. Dat blijkt volgende week des te meer, als we zien hoe verschillende buurvrouwen ondervraagd worden, die ook een boekje open doen over het duistere verleden van 'Schele Sibil'...

Lisette Kuijper - medewerkster studiezaal Grave

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Zo moeder, zo dochter? 
- 'Ick sal U noijt verlaaten'

Zo moeder, zo dochter?

Een trieste herhaling van de geschiedenis voor 'Schele' Sibilla?

Nog maar amper bekomen van de schrik van het treurige verhaal van Magdalena van Doorn, die door haar geliefde Zepherin Peelen moederziel alleen en bovendien hoogzwanger achter werd gelaten, stuitte ik in hetzelfde dossier van het dekenaat Cuijk op een tweede mislukt liefdesverhaal, dat uiteindelijk uitmondde in een rechtszaak. Wat bleek? Het gaat hier om het kind van Magdalena en Zepherin, Sibilla Peelen of Sibilla van Doorn. De geschiedenis lijkt zich dus te herhalen voor dit bastaardkind of is hier toch iets anders aan de hand?

'Schele Sibil'
Sibilla werd niet geboren in een gelukkig huwelijk. Sterker nog, Magdalena en Zepherin zijn nooit getrouwd, omdat de laatste er met een ander van door ging. Daarnaast schijnt Moeder Natuur haar ook niet al te gunstig gezind te zijn geweest. In meerdere processtukken wordt verwezen naar 'de Schele Sibil', 'Sibilla, een heel deel scheel siende' en 'Sibil, in de wandelinghe de Schele genaemt.'

Ondanks haar visuele beperking was ze geliefd bij meerdere soldaten of ander 'vremt volk.' Eén van hen was Petrus Bufflée, die haar in 1732 naar zijn huis had gelokt, toen zij terugkeerde van de Sambeekse kermis. Hij zou haar op een 'bedtsteede' achter over hebben gestoten en 'vleeselijcke conversatie' met haar hebben gehad. Negen maanden later werd hieruit, zo beweert Sibilla, een kind geboren. Bufflée ontvluchtte echter zijn verplichtingen als vader en heeft zich met een ander verloofd. Net als haar moeder, bleef Sibilla dus met het kind alleen achter en de vermeende vader vond zijn heil bij een ander.
 
De eis...
De 'schele' Sibilla liet het hier echter niet bij zitten. Bijgestaan door haar voogd, eist ze dat Bufflée alsnog met haar trouwt of anders een bedrag van maar liefst duizend gulden betaalt, omgerekend een slordige 11.000 euro. Daarnaast moet hij diep in de buidel tasten voor de 'craamcosten' (vijftig gulden) en een jaarlijkse alimentatie van 100 gulden per jaar tot het kind de leeftijd van 25 jaar zou hebben bereikt. De komende weken zullen we ontdekken hoe deze rechtszaak zich ontwikkelt en hoe het is afgelopen...

Petrus Bufflée zou bankroet raken door deze straf. Maar krijgt hij deze ook daadwerkelijk opgelegd?

Volgende week: vunzige verklaringen
Zo op het eerste oog lijkt er dus weer sprake te zijn van het 'klassieke verhaal': man verleidt vrouw, vrouw wordt zwanger en man verdwijnt plotseling en zoekt zijn toevlucht bij een ander. Toch moeten we niet te snel oordelen, zo blijkt uit het dikke rechtsdossier. Volgende week zullen we een heel andere kant van Sibilla ontdekken. Enkele soldaten doen namelijk een boekje open over de 'schele Sibil' en zij nemen hierbij bepaald geen blad voor de mond...

Lisette Kuijper - medewerkster studiezaal Grave

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- 'Ick sal U noijt verlaaten' 
- Familiedrama in Boxmeer

'Mijn God, was de dood zó nabij...'

Herdenking in Katwijk op 10 mei 1946

Op 10 mei 1946 hadden zich vele oud-strijders, officieren, manschappen en familieleden verzameld aan de voet van de Maasdijk te Katwijk. Op die plaats werden de 24 dappere mannen herdacht, die hier op 10 mei 1940 het leven lieten. Voor hen werd een monument opgericht en werd een plechtige ceremonie gehouden.

Oorlogsmonument

Het monument, een obelisk van zeven meter hoog met een kruis op de top, was op die dag gedekt met 'de fiere Nederlandse vlag, strak klapperend op de frisse bries uit 't Westen.' De zandstenen obelisk is ontworpen door de heer Breugel uit St. Oedenrode, die zelf ook in de Maassector had gestreden. Vervolgens is het vervaardigd door de firma's Smits en Van Heijster te Cuijk. 

Ontroerende toespraken

Die ochtend was er al een herdenkingsdienst gehouden in de St. Martinuskerk en de Nederlandse Hervormde kerk te Cuijk voor de gesneuvelden van het voormalige tweede bataljon 26ste regiment infanterie.

In Katwijk volgde een plechtige kranslegging op de graven van deze mannen. Hierbij waren veel militaire en burgerlijke autoriteiten aanwezig, van wie enkelen een ontroerende toespraak hielden. Zo sprak burgemeester Jansen uit Cuijk van het grote voorbeeld dat de soldaten hadden gegeven, waarmee zij een vonk ontstaken, die een laaiend vuur van verzet deed opgloeien in heel Nederland. Deze woorden raakten vele mensen, zo ook een soldaat die zelf had meegevochten in dit regiment: 'Kapitein Heuting leest de namen van de doden: stuk voor stuk herken ik de namen, de gezichten, de harten. Dan ineens een naam... mijn eigen sectie. Mijn  God, was de dood, zó nabij...'

Met de tanden op elkaar...

Dagboekfragment, gevonden in de kanonkamer te Katwijk. Er waren geen overlevenden...

Voor 24 soldaten was die dood inderdaad nabij in 1940. In de kanonkamer van rivierkazemat-zuid te Katwijk werd een dagboekfragment gevonden van één van de mannen. Vlak vóór de grote strijd losbarstte, schreef hij 'stil en blijmoedig' de week in te gaan, maar ook 'met de tanden op elkaar, met het geweer bij de voet.' Opvallend is het rotsvaste vertrouwen in God, dat uit de brief van de jongeman blijkt. Een dag later werd hij bij de Duitse inval om het leven gebracht...

Reacties

We kunnen ons voorstellen dat bovenstaande foto en het bijbehorende verhaal herinneringen bij je oproept. Misschien was je er zelf bij of heb je familieleden die hierbij betrokken zijn geweest. Herken je soldaten of andere personen op deze foto? Heb je andere herinneringen aan deze herdenking of aan de strijd op 10 mei 1940? Mocht dit zo zijn, deel deze herinneringen dan met ons.

Bron

G.A. Gerards, P. van Haren, H. van Dijk, Standhouden..! 10 mei 1940: het verhaal van 12 uren oorlog in Katwijk, Cijk, Sint Agatha en Oeffelt (Cuijk, 1981)

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Dodenherdenking met een persoonlijk verhaal
- September 1944: Grave bevrijd!

Bevrijding Cuijk per ongeluk bevrijd

...Jos Janssen en Janneke Hoefs openen de expositie...

Met Vera Lynn uit de speakers, een grote Nederlandse vlag boven de deur en een Amerikaanse jeep op de binnenplaats van de Foto Archief Dienst leek de tijd zeventig jaar te hebben stil gestaan. Vrijdag 6 juni (D-Day!) opende voorzitter Jos Janssen van de Foto Archief Dienst - samen met Janneke Hoefs van het comité Herdenking en Bezinning - de tentoonstelling over 70 jaar bevrijding in Cuijk.

Janssen vertelde in zijn openingswoord over de bevrijding van Cuijk die eigenlijk per ongeluk ging. Op 17 september 1944 werden de eerste gebieden van het Land van Cuijk bevrijd door de geallieerden. De Duitsers trokken zich al snel terug vanuit Grave naar Cuijk. De brug bij Katwijk werd in de avond opgeblazen. Twee Amerikaanse parachutisten sprongen later uit het vliegtuig dan gepland en kwamen daardoor tussen Cuijk en Haps terecht, in plaats van in Groesbeek. De komst van deze twee mannen bracht de Cuijkse mensen weer op de been en leden van de ondergrondse vochten met nieuwe moed met de geallieerden mee.

...Vernielingen in de Maasstraat in de oorlog...

Een mooie anekdote in een indrukwekkende tentoonstelling waar bezoekers door de foto's worden mee genomen door de oorlog. Met bijzondere beelden zoals de foto van de man die zijn fiets moet inleveren en het verstoppen van verboden wapens onder het toilet. Aan de hand van een speurtocht gaan ook leerlingen van Cuijkse basisscholen op zoek naar het verhaal van de oorlog in hun dorp. De expositie is tot 1 oktober te zien bij de FotoArchiefDienst aan de Kerkstraat in Cuijk.

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Neergestorte vliegtuigen
- Louis de Wijze

Beroep: verhalenverzamelaar

...hoog water in Cuijk 1930...

Bij een archief bewaren we niet alleen heel veel oude spullen, we zijn ook altijd op zoek. Op zoek naar het verhaal achter de talloze foto's die we hebben bijvoorbeeld. En daarbij kijken we soms op de meest onverwachte plaatsen. Zoals...

de Facebookpagina van het Brabants Dagblad. Op die manier proberen we ook de verhalen te achterhalen van mensen die niet op onze Facebookpagina komen of nooit dit blog zullen lezen. Want vertellingen zitten in het hoofd van een ieder. Iedere generatie kent zijn eigen gebeurtenissen en vindt die vaak vanzelfsprekend. Maar als niemand die verhalen optekent, gaat die geschiedenis verloren. En het zijn juist de menselijke invulling die geschiedenis zo interessant maakt!

Voorbeeldje dan maar? Deze week hebben we op de FB-pagina van Brabants Dagblad een foto geplaatst van hoog water in Cuijk. Jaren dertig dus lang geleden. Maar het water heeft ons daarna wel vaker tot de lippen gestaan. Een feit. Maar het wordt pas een verhaal als je hoort wat voor een indruk maakt op een meisje van tien jaar. Lees hier het verhaal Het water komt van Elly Schouten-van de Mosselaer en je begrijpt onmiddellijk wat we bedoelen. En o ja, wat is jouw verhaal? Je mag het overal kwijt, hier, op onze site of op de FB-pagina van de krant. Of van ons natuurlijk. We zijn niet voor niets verhalenverzamelaars ;-)

‘Feest van herkenning’ bij expo onderwijs in Cuijk

...Eerste steenleggen van de LTS door burgemeester Van Zwieten, 1966...

“Breng jezelf even terug in de tijd; naar je jeugdjaren op de basisschool en het voortgezet onderwijs. Wie heeft daar geen herinneringen aan?”, zo schrijft de Foto Archief Dienst (FAD) in Cuijk. Op zondag 28 april opent de tentoonstelling Onderwijs in de gemeente Cuijk aan de Kerkstraat 14 in Cuijk.

De tentoonstelling roept oude beelden van eerste inktlappen of kroontjespennen, of later het bezit van een heuse Pelikaan vulpen. Maar ook foto’s van het gymlokaal, speelplein en klassen en vanzelfsprekend de meesters en juffen zelf maken onderdeel uit van deze tentoonstelling. Ook van de middelbare schooltijd zijn diverse foto’s te zien waardoor bezoekers worden teruggebracht naar de tijd van hun eerste kus of hun eerste sigaret. Ook de fraters van Tilburg en de zusters van Liefde mogen als belangrijke pioniers niet ontbreken op deze expositie. Meer dan driehonderd foto’s moeten zorgen voor een ‘feest van herkenning’, is de overtuiging van de FAD.

De tentoonstelling “Onderwijs in de gemeente Cuijk” is langere tijd bij de FAD te zien. Een jubileumjaar voor deze organisatie want de FAD begon in 1978 met een clubje enthousiaste Cuijkenaren, naar aanleiding van het 30-jarig bestaan van buurtvereniging De Haagsestraat. Daar werd begonnen met het verzamelen van oud beeldmateriaal over de gemeente Cuijk. In 1983 werd de stichting Foto Archief Dienst officieel opgericht.

Vind je dit interessant? Lees dan ook:

- Herinneringen aan Cuijk & St. Agatha

- De eerste keer

Van drukwerk naar weekblad: Van Lindert in Cuijk

...een circulaire uit de begintijd...

Het BHIC in Grave zit nu vijf jaar aan de Arnoud van Gelderweg 73 in Grave. In het kader van het lustrum verzorgt Leny van Lieshout drie maanden iedere maandag een blog over bijzondere archiefstukken. Vandaag deel tien. 

Zoals Grave vanaf het eind van de 18^de tot en met de 20^ste eeuw zijn eigen drukkerij, uitgeverij en boekhandel heeft gehad in het familiebedrijf Van Dieren/Verhaak, zo heeft Cuijk een drukkerij, uitgeverij en boekhandel gehad in het familiebedrijf Van Lindert. De start van dit laatste bedrijf kon tot nu toe niet worden gedocumenteerd. Vanaf 1851 zijn er advertenties bekend van een boekhandel/drukkerij Van Lindert, maar de Cuijkse gemeenteverslagen spreken lang enkel van één, en daarna twee boekbinderijen. 

Toch gaf de firma ook toen al boeken en brochures uit onder eigen naam. Stichter van het bedrijf was Jan van Lindert (1824-1903). Zijn zoon Jos (1862-1942) bracht het onder de handelsnaam J.J. van Lindert tot nieuwe bloei; het gemeenteverslag over 1882 signaleert de komst, kennelijk na een periode van inactiviteit, van een drukkerij-uitgeverij-binderij. Daarnaast leverde de firma allerlei soorten van boeken, schrijf- en papierwaren, registers en ander drukwerk. 

Jos beperkte zich niet tot de toen gebruikelijke uitgaven van kerkelijke en stichtelijke aard. Hij begon meteen met een regionaal weekblad: De Echo van het Land van Cuyk (gecombineerd met enkele kopbladen) dat het uithield tot in 1944 en in 1947 werd hervat als De Echo (in 1975 overgenomen door uitgeverij Janssen in Gennep). Daarnaast gaf hij onder meer Het S. Josephsblad uit (1896-1941), een gezinsblad, Het communieklokje (1899-1922) en Ons weekblaadje voor de katholieke jeugd (1905-1917). In 1982 werd nog vol trots het 100-jarig bestaan gevierd, maar inmiddels bestaat het bedrijf niet meer. 

Vind je dit interessant? Lees dan ook:

- Het bijzondere leven van Le Sage ten Broek

- Veer van Cuijk

De mobiele telefoon is jarig!

...Wie kent 'em nog? Haaren, 1984...

Er zijn inmiddels generaties voor wie het ondenkbaar is maar de mobiele telefoon bepaalt nog niet zo héél lang ons straatbeeld. Het is vandaag precies veertig jaar geleden dat het eerste mobiele belletje werd gepleegd.

Martin Cooper, de uitvinder van Motorola, belde 3 april 1973 met een 'draagbare handheld' telefoon. Een imposant apparaat dat één kilo woog (zonder het gewicht van de accu...). Niet zo vreemd dat de telefoons in die jaren helemaal net zo populair waren, zeker niet in combinatie met het prijskaartje dat er aan hing. In de jaren zeventig en tachtig was dat al gauw een bedrag van vier cijfers (voor de komma) en ookal was dat dan in guldens; het was voor de meeste mensen geen optie.

Pas in de jaren negentig kwamen er betaalbare en kleinere modellen op de markt. Daarna ging het snel en nu is een terras zonder mensen met gsm of smartphone in de hand niet meer voor te stellen. Deze ontwikkeling zorgde er onder meer voor dat de telefooncel (op de foto hierboven) verdween. Maar aan de revolutie van het mobiele bellen is een lange geschiedenis vooraf gegaan. Dat blijkt wel uit deze foto die de automatisering van het telefoonnet Cuijk vastlegt. We schrijven Cuijk, 1955. Ook een grote stap vooruit want hierdoor hoefden de telefoontjes niet meer handmatig worden doorverbonden. Nog onwetend dat binnen twintig jaar de eerste draagbare telefoon een feit zou zijn.

...Burgemeester Jansen en ir. Renaud leggen de automatisering van het telefoonnet vast...

Vind je dit interessant? Lees dan ook:
- Telefoon in het cafe
- Zeven decennia bij de PTT

Er was eens… een Cuijkse poppenspeler

Jozef van den Berg in de tijd dat hij nog poppenspeler was

Op het forum van onze site ontvangen wij vaak prachtige anekdotes, mooie foto’s, maar ook ontroerende verhalen. Zo schreef Leo Wagenaars ons een poos geleden over een Cuijkse poppenspeler: Jozef van den Berg. Hij werd geboren in 1949 in Beers. Van den Berg was ooit trotse bezitter van een landgoed in Herwijnen. Toch verruilde hij zijn monumentale villa voor een door hem zelf getimmerd hutje. Geen water, gas en elektra.

Ooit genoot hij landelijke bekendheid met zijn poppentheater. Zijn zelfgeschreven verhalen als ‘Moeke en de Dwaas’, ‘De Pleisterplaats’ en ‘De Ontmoeting’ werden goed ontvangen door publiek en pers. Toch gebeurde er in 1989 blijkbaar iets dat ervoor zorgde dat hij het roer drastisch omgooide. Nog één keer speelde hij in de Schouwburg van Cuijk zijn voorstelling ‘Moeke en de Dwaas'. Een laatste maal sprak hij het publiek toe met de wijze woorden: “Ik heb lang gezocht, ben overal geweest en tot de conclusie gekomen dat ik heb gevonden wat ik zocht. Daarom stap ik uit dit vak en ga ik de Heer volgen. Ik wil jullie hartelijk danken voor jullie komst en aandacht.” Met deze woorden van dank liet hij zijn publiek wel een beetje verbouwereerd achter.

De ex-poppenspeler

Maar inderdaad, de cirkel was rond voor Jozef. Hier in Cuijk was het allemaal begonnen, toen hij als klein jongetje van tien er zijn eerste voorstelling gaf. Maar hier sloot ook het doek. Van den Berg trok zich terug. Hij nam niet alleen afscheid van zijn publiek, maar ook van zijn gezin. De ex-poppenspeler leeft nu als kluizenaar en leidt een teruggetrokken leven. Sommigen schreven ons dat ze hem nog wel eens hebben ontmoet. Ze beschrijven hem als een wijze man met veel kennis en levenservaring en met een rechtstreekse lijn naar God. “Hij zet je aan het denken over wat écht belangrijk is in het leven.”

Bekijk ook de innemende film van Auke Hamers hieronder 'Ik speel niet meer' met Jozef van den Berg in de hoofdrol (bron: YouTube).

#OS1912 in d'Eerd

Zo dachten ze in Brabant 100 jaar geleden over de reclame rond de aankomende Olympische Spelen in Stockholm

Oké, mosterd na de maaltijd, maar té leuk om pas weer over vier jaar tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro uit onze archiefdozen te toveren. Bovendien kregen we bovenstaand artikeltje met foto van onze trouwe inzender Tony van Geffen. Een reden te meer om dit na de grootse afsluiting van de Spelen in Londen toch nog even onder jullie aandacht te brengen.

In 1912 vonden veel Brabanders dit affiche té pikant

Bovenstaand krantenartikel spreekt eigenlijk voor zich. Het maakt onder andere duidelijk hoe de echtgenote van een brave Brabantse onderwijzer aankeek tegen het affiche ter promotie van de Spelen in Stockholm in 1912. En zij zal niet de enige zijn geweest in Eerde! Eigenlijk zou je verwacht hebben dat juist die brave onderwijzer zijn vrouw deze afbeelding wilde besparen…;-)

Toegegeven, dit soort pr-uitingen met half ontblote lijven van atleten waren voor de meeste mensen in die tijd erg gewaagd. Bovendien was er nog geen tv en het live volgen van wedstrijden via livestreams en sociale media zoals Facebook en Twitter was al helemaal een utopie. Nu zit iedereen tijdens de Spelen massaal voor de buis gekluisterd en ziet de meest prachtige beelden voorbijkomen van energieke hockeydames in erg korte rokjes en van atletische turners die uiterst soepel aan de rekstok zwaaien.

Nee, de ‘#OS1912’ hadden bij lange na niet de mondiale impact en uitstraling die ze nu hebben en dat was te merken!
  

Vliegen vanaf luchthaven... Cuijk

...Op klompen voor een verwezenlijkte droom...

Wat zag het er spectaculair uit, de landing van André Kuipers. Na een ruimtereis van 193 dagen keerde Kuipers zondag terug op aarde. Dat is iets waarvan Jan van der Eijken uit Cuijk aan het begin van de vorige eeuw alleen maar kon dromen. Maar het bleef niet bij dromen: Van der Eijken bouwde zelf een vliegtuig.

In de exportslagerij van zijn broer richtte de Cuijkse vliegtuigbouwer richtte in 1920 de Nederlandse Automobiel- en Vliegtuig Onderneming (NAVO) op. Het was begonnen als een gezamenlijk project van de burgerwacht van Cuijk. Samen met enkele Duitse constructeurs werd gewerkt aan een verkenningsvliegtuig.

Dat oorspronkelijke plan haalde het niet maar er kwam wél een vliegtuig. Een passagiersvliegtuig, een éénmotorige hoogdekker voor vier tot zes personen. Dit vliegtuig maakte zijn eerste vlucht in november 1920 maar kreeg nooit zijn Bewijs van Luchtwaardigheid. In 1922 werd de hele onderneming wegens geldgebrek opgeheven. Gelukkig hebben we de foto nog.